Net zoals andere websites maken ook wij gebruik van cookies (en daarmee vergelijkbare technieken) om het bezoek van onze website voor jou nog makkelijker en persoonlijker te maken. Bovendien kunnen wij en derde partijen hiermee eventueel advertenties aanpassen aan jouw interesses en kun je informatie delen via social media. Door verder gebruik te maken van deze website ga je hiermee akkoord. Bekijk onze privacy policy

 

Ik zou zelfs nog op de goudvis van de buren passen! 

Ik was een lange tijd een soort Schengen gebied, open grenzen, iedereen kon zomaar over mijn grens heen gaan.

En ik…? Ik liet het toe, ik hield geen grenscontrole. Eigenlijk wist ik niet eens waar mijn grens lag, wat van mij was en wat bij de ander hoorde. Doordat mijn grens zo vervaagd was, had ik een extreem verantwoordelijkheidsgevoel voor alles en iedereen. Ik zou nog op de goudvis van de buren passen, zodat die niet zou wegkwijnen in zijn viskom als de buren een avondje naar de film wilde.

Ik had werkelijk geen idee, in hoeverre ik verantwoordelijk was voor mijzelf en de ander. En daar werd vaak misbruik van gemaakt, ik was zo’n gewillige deurmat, welkom kom vooral verder,  waar andere graag overheen liepen.

Ik heb het lang volgehouden, want tja… ik ben ook nog zo’n doorzetter met de overtuiging dat opgeven absoluut een zwaktebod zou zijn, het maakt niet uit wat het mij koste, opgeven was simpelweg geen optie. Een diep gevoel van schuld weerhield mij van het besluit; kritisch te zijn bij mijn grens. Stel je voor, dan moest ik mensen gaan teleurstellen! Ondertussen hield ik weinig tot geen energie over om voor mezelf te zorgen en groeide onderhuids het ongenoegen. Dat zorgde voor frustraties, overprikkeling, onrust, slapeloze nachten en veel, heel veel chaos in mijn hoofd.

Voor het schap van de Conimex trok mijn lichaam keihard aan de noodrem!

Tot de eerste kortsluiting zich aandiende in de vorm van een paniekaanval, notabene midden in Albert Heijn. Ik was van plan mijn lijstje snel af te raffelen, maar voor het schap van de Conimex kruiden ging het mis; mijn lichaam trok stevig aan de noodrem. Ik werd overvallen door een heftig gevoel van angst, het rood uit het logo van Conimex werd eén grote wazige vlek voor mijn ogen, mijn hart bonkte als een razende in mijn keel het zweet brak me uit. Ik voelde angst en wilde zo snel mogelijk weg. Genoeg is genoeg was de boodschap van mijn lichaam.

Het roer moest om

Naast de professionele hulp die ik kreeg schreef ik mezelf in voor de basisopleiding; systemisch werk en (familie)opstellingen, de verdieping er achter aan en als afsluiting die van kind en jongeren. Dit leek me een mooie aanvulling op de opleiding Toegepaste Psychologie die ik al had gedaan. 

Uiteindelijk werd dat het állergrootste cadeau aan mijzelf. Was het makkelijk? Nee zeker niet! Ik kwam mezelf keihard tegen, maar het bracht mij alles wat ik eerder niet vond. Inzicht in mijn gedrag en de herkomst daarvan. En antwoorden op vragen als: Waarom hield ik nooit grenscontroles, waar lag überhaupt mijn grens?!  Waarom verantwoordelijkheid dragen voor dat wat van de ander is?! Waarom mocht ik nooit opgeven? En waarom dat enorme gevoel van schuld als ik een ander moest teleurstellen?

Mijn muur moest worden gesloopt!

Door te kijken naar mijn positie en mijn rol in het gezin van herkomst, vielen de kwartjes op zijn plek. Mijn gedrag dat mij zo belemmerde in mijn dagelijks leven is ontstaan in mijn vroege jeugd, vanuit een overlevingsstrategie. En dat gedrag werd zo vertrouwd voor mij dat ik het tot ver in mijn volwassen leeftijd ben blijven doen. Zodra ik werd getriggerd in bepaalde situaties schoot ik in het gedrag van het kind toen. En dat was verre van handig!

Ik werd mij bewust van mijn ‘onbewuste gedrag’. Het gedrag van het kind van toen. Ik werd geconfronteerd met mijn verdriet en pijn van toen, dat ik steeds vakkundig had weggedruk door in de overlevingsmodus te schieten. Ik deed precies wat ik als kind al deed.

Dat was confronterend, ik moest afscheid nemen van mijn overlevingsstrategie. Die als een stevige muur om mijn pijn heen stond. Die muur moest worden gesloopt, niet met een botte hakbijl maar beetje bij beetje ging ik de pijn onder ogen zien, dat was de enigste manier.

Tijdens de sloop kwam ik van alles tegen, ook de afwijzing van mijn ouders. Ik was gestopt met uitreiken naar mijn ouders, ik had het al zo vaak tevergeefs geprobeerd. Ontelbare redenen had ik, om dat stukje muur niet weg te halen, laat dat deel maar staan. Dat ik mezelf daarmee keihard afwees, had ik pas door toen dat stukje muur weg was. Voor het eerst kon ik met milde ogen naar mijzelf en mijn ouders kijken. Ik leerde mijn grenzen aan te geven, zonder een diep gevoel van schuld. Ik leerde dat ik niet verantwoordelijk ben voor anderen. Het kritisch stemmetje in mijn hoofd die als een soort Tom-Tom altijd mijn richting bepaalde verstomde. Dat gaf rust en ruimte.

Ik verspil geen energie meer aan zinloze dingen zoals de goudvis van de buren

Ik ben heel energiek en het is heerlijk om deze energie niet meer te verspillen aan zinloze dingen als; ‘de goudvis van de buren.’ Dit geeft ruimte voor leuke en positieve dingen.  Ik steek niet meer meteen mijn vinger op wanneer er een dringende oproep komt voor luizenmoeder, of notulist. En dat allemaal zonder gevoel van schuld of egoïsme. Mensen kunnen nog steeds een beroep op mij doen. Waarbij ik niet meer de neiging heb alles meteen over te nemen (is namelijk best irritant voor de ander) maar ik luister, denk mee en steun. Ik sta stevig in mijn schoenen, weet waar ik goed in ben en wat mijn minder goede kanten zijn.

Dingen die je over mij moet weten

Ik hou niet van dertien in een dozijn, mijn aanpak is niet standaard. Ik ben van de ‘no nonsens’ aanpak, zonder filter. Ik krijg allergie van standaardzinnen als; wat doet dat met je? Humor vind ik belangrijk, het werkt relativerend. Maarten van Rossem kan beter een andere therapeut zoeken. Ik vind het belangrijk dat cliënten resultaat behalen daarvoor doe ik wat nodig is, dat kan soms confronterend zijn. Maar altijd doe ik dat vanuit mijn hart, met oog voor de ander. 

Typisch Gera

  • Tikkie onhandig een taart aansnijden is een waar slagveld.
  • Multi tasken is bestsellers luisteren via Storytel en ondertussen de container buitenzetten.
  • Allergisch voor; burgerlijkheid, natte vaatdoeken in een spoelbak, sleur, een drukke winkelstraat, treuzelen, ja maar’s
  • Ik Schud met mijn telefoon als hij vastloopt… zinloos natuurlijk.
  • Als ik me verveel speel ik Candy Crush terwijl ik probeer een enorme kauwgumbel van Hubbabubba te blazen.
  • Hoezo kan een vrouw geen badkamer betegelen??!
  • Vakantieavonturen;
  • Hoezo kun je niet vanuit Florence een dagje naar Rome? Als je de kaart op Google Maps wat inzoomt ligt het bijna naast elkaar
  • Op het strand vind je mij NIET op een strandlaken in de brandende zon. Ik zit in kleermakerszit aan de rand van de zee in het blubberige zand, geconcentreerd bezig met serieuze zand architectuur.  
  • Mijn kinderen noemen mij; Jan paparazzi. Tijdens vakanties wring ik me in allerlei bochten, voor dat dat ene geweldige shot. Inmiddels hebben ze mij een verbod opgelegd en richt ik mij meer op de natuur of steden. Maar dan wel het liefst zo’n blauwe lucht met een fel gekleurde vlieger of op of een mooie bergrots op de achtergrond met op de voorgrond een opvallende klaproos.
  • Ik ben ooit tijdens een hittegolf in Parijs in een fontein gestapt om af te koelen. Ik zou het zo weer doen.
  • Tijdens een wake-up call voor het Noorderlicht, midden in een vrieskoude (-23) nacht in Finland, was ik zo excited dat ik half aangekleed naar buiten sjeesde om vooral niets te hoeven missen.
  • Hoog op de bucketlist vakantie; Madagaskar, Rainbow mountains Peru